Babaya sevgilerimizle..

İşte son gün..

Merhaba,
Bugün işte son günüm..
Gerçi yine uğramam gerekecek gidiş işlemleri için ama bugün 17 Eylül'e kadar kadar izne ayrılıyorum ve masamı boşaltıyorum,
işleri bir süre önce arkadaşlara devrettiğimden içim rahat,
vedalaşma işini de yine 17 Eylül'de yapmayı düşünüyorum,
ama masamı boşaltmak, bilgisayarımı devretmek biraz zor geliyor,
kaç senedir günde en az sekiz-dokuz saatimi burada geçiriyorum,
bilgisayarla zeten bütünleşmiş haldeyim,
dün dosyalarımı CD'lere kaydettim,
bugün de mail hesabımı yahoo'ya aktaracağım,
masamı toplayıp, sandalyemi de peşime taktı mı, bu iş tamamdır,
benden geriye pek iz kalmayacak:(
eskiden pek bağlanma huyum yoktu,
yaşlanıyorum galiba:))

Ayşegül&Celal&Kemal in Simpsons

Merhaba,

bu ailemizin Simpsonlaştırılmış hali..

www. simpsonizeme.com adresinden yapılıyor, bir resminizi ekliyorsunuz,

bilgisayarda dönüşümü gerçekleştiriyor,

sonuç hiç fena değil:))

Evimiz..

Tatlım evi merak ediyordun, mutfak salon bir arada bir görüntü..

Işıl Işıl

cumartesi günü Işıl'ı ABD'ye yolculadık,

Işıl benim hem oda arkadaşım hem daire arkadaşım hem de çok iyi bir dostum,

yaklaşık beş yıldır aynı odada birlikte çalışıyoruz,

hiç birbirimizi kırmadan, hep birbirimize destek vererek geçirdik bu süreci,

işte kolay kolay kurulmayan bir dostluk kurduk böylece,

çok çalıştık,

çok eğlendik,

ve çok yemek yedik beraberce:)

odamız insanların sıkıntılarını anlatmak, sevinçlerini paylaşmak,

akşamüstleri yiyecek bir şeyler istemek

veya sadece dinlenmek için uğradıkları bir yere dönüştü zamanla,

masterı ben iki sene ışıl bir sene erteledik,

sonra yine aynı anda karar verdik mastera gitmeye,

okulları birlikte araştırdık,

hatta ikimiz de aynı okul mezunu olduğumuzdan ve aynı işi yaptığımızdan,

farkı ayırt edilemeyecek "statement of purpose"lar yazdık,

sonunda Işıl çok istediği "Columbia University"den kabul aldı,

ve cumartesi günü New York'a uçtu,

şimdi orada ev bulma telaşındadır:))

onun burada olmaması o kadar büyük bir eksiklik ki,

neyse ki ben de yakında terk ediyorum gemiyi,

sonrada beraber döner kaldığımız yerden devam ederiz diye umuyorum,

Işılcığıma hayatının bu yeni döneminde bol bol mutluluk diliyorum,

ayrıca CEO:))

kemalin yaramazlıkları, bebekler ve esracık..

tekrar merhaba,

dünkü hüzünlü entry'den sonra iyi bir şeyler yazmak ihtiyacındayım bugün,

kemal iyice akıllı yaramazlıklar yapmaya başladı,

yani önceden planlıyor, etrafı gözlüyor, gerekli malzemeyi hazırlıyor,

veee kimse olmadığı bir sırada eylemi gerçekleştiriyor,

dün akşam biz yemek yerken, sofradan sessizce ayrılıp, mutfağa gitmesi,

masanın üzerinden bir bardak alıp, buzdolabını açıp, ağrı kesici şurubunu bulup, kapağını açıp, bardağa doldurması

ve annemin bir anda yokluğunu farkedip mutfağa gitmesiyle bardağı tam kafaya dikmek üzereyken yakalanması mesela,

yüreğimiz ağzımıza geldi,

ama beyefendi suç bizimmiş gibi bardağı niye elinden aldık diye de bir sürü mızmızlandı,

işte böyle, haşarı oğlan çocukları gibi kırıp dökmesi yok ama düşünüp düşünüp yeni yaramazlıklar icat ediyor,

bu arada, ben Kemal'le başetmeye çalışırken, dün Celal'den onlar da İngiltere'ye yerleşecek iki arkadaşımızın eşlerinin ikinci çocuklarına hamile olduklarını öğrendim,

onları cesaretlerinden ötürü tebrik ediyorum,

aramıza katılacak yeni minikleri sabırsızlıkla bekleyeceğiz artık,

ama mümkünse ben bu modayı takip etmeyeyim:))

yine çok sevdiğim bir arkadaşımızın dediği gibi 1+1 =2 olmadığını biliyorum çünkü, çocuk sözkonusu olunca, hele de yeni bir ülkeye alışma, derslere adapte olma, Kemal'in uyum sağlaması vs. arasında hiç düşünemiyorum,

bu arada ikinci yorumumu da aldım, iki alttaki entry'de göreceğiniz gibi, Esracık da, daha önce bahsettiğim arkadaşım gibi, uzaklarda namı-ı diğer özgürlükler ülkesinde yaşıyor bir süredir, o master eşi doktora yapıyor, kendisi ruhu yüzüne yansımış dünya güzeli bir insandır, çok iyi dosttur, ayrıca bu ara bir sürü güzel yemek yapıyor, ben de blogundan bakmakla yetiniyorum, burada sıcaklardan bir şey yenmiyor çünkü, kendisine ve eşine çok çok sevgiler ve selamlar gönderiyorum, umarım bir gün onları da ziyaret edebiliriz,

şehit..

kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan biri..

celalin bir akrabasını kaybettik,

daha hayatının baharında bir delikanlı,

askerliğini yaptığı Hakkari'de uzaktan kontrollü bir mayının patlaması sonucu yaralanmış, Ankara'ya GATA'ya getirilmişti,

Cumartesi günü Hasan'la ziyaretine gitmiştik,

kendisi yoğun bakımda olduğundan babası ile görüşmüştük,

adamcağız yorgun, bitkin ama hala umutlu idi,

arada yaşaran gözlerini siliyor, iyi olur inşallah diyordu,

bir gün önce orada kalan bir başka babanın oğlu dört ameliyat 62 günden sonra "baba" demiş ve babasını umutlandırdığı aynı günün akşamı vefat etmişti, bize onun hikayesini anlattı,

oğlu iyi olana kadar orada yanıbaşında durmaya kararlıydı,

ama ne yazık ki bugün de o oğlunu uğurladı,

dedim ya kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan biri,

başı sağ olsun,

özgürlükler ülkesi..

tekrar merhaba,

arkadaşlarım blogu okumaya başlamışlar bile,

ilk yorumu uzaklardan, nam-ı diğer özgürlükler ülkesinden bir arkadaşımdan mail yoluyla aldım,

kendisi yeni evli ve anlattığı kadarıyla çok güzel ve çok sakin bir şehirde eşiyle beraber bitmesini istemediği bir master yapıyor,

bizi oralara davet ediyor,

bakalım önce bir ingiltereye gitmeyi başaralım, sonra okyanusu geçmeyi biz de çok istiyoruz,

ona ve eşine buradan çok çok sevgiler ve selamlar gönderiyorum,

Kemal'in parkı

bu da Kemalin oynayacağı parklardan biri,

çok güzel değil mi..

Kemal'in odası

Kemalin yatağı ve odası,

henuz kendisi gormedi ama..

annesi de gormedi tabi,

en kısa zamanda gormelerini bekliyorum..

İngiltere'den sevgiler.

Baba..

mutlu bir haber..

dün çok güzel bir haber aldım,

bir arkadaşım bebiş bekliyormuş,

kendisi de eşi de harika insanlar olduklarından çok çok tatlı bir bebekleri olacağını tahmin ediyorum,

Eylül itibariyle ABD'deye taşınacaklarından bebişi görmeye gitmemiz zor olacak ama en azından fotağraflarıyla paylaşabiliriz mutluluklarını diye düşünüyorum,

tekrar tebrikler kadim dostum,